Afgelopen week bereikte ons het droevige bericht dat op 70-jarige leeftijd Cees Oranje is overleden. Cees was vooral na de eeuwwisseling actief bij v.v. Rhoon met het jeugdteam waarin zijn zoon Bernd speelde. Als leider van die lichting zijn er hele mooie herinneringen gemaakt en heeft de jeugd een succesvolle periode gebracht met kampioenschappen in de D, C en B categorie.Samen met Ruud de Groot en trainer Sander Fakkel werd er de eerste jaren discipline en spelvreugde in gebracht met in de jaren erna met trainer Arnold Lobman naast conditioneel ook voetbaltechnisch inzicht. Een groep pubers die door Cees in al die jaren goed in de hand is gehouden. Er was uiteraard ruimte voor een dolletje en een lolletje, maar richting de wedstrijd werd de zaak op scherp gezet. De besprekingen waren doorgaans kort en bondig en als de aandacht even verslapte keek Cees over zijn brilletje streng de jongens aan en kon hij verder. Vaak hadden de jongens aan een half woord genoeg om te begrijpen wat er verlangd werd, en anders herhaalde leider Ruud het even in zijn vocabulaire.
Na Sander Fakkel kwam Paul de Swart in 2005 als trainer waar o.a. om de Sirene Cup in Oostende met de C-tjes gestreden werd met de leiders Cees en Ruud, dicht bij huis, dus ook veel ouders mee.
In de periode Lobman na 2005 werd er meer ingezet op het voetbaltechnische aspect. Het niveau werd steeds beter en ook de leiders moesten soms wennen aan deze ontwikkelingen. Zag een van hen het nut of de noodzaak er niet van in, dan werd in een goed gesprek tussen Cees, Ruud en Arnold de neuzen in dezelfde richting gezet en was het voor iedereen genieten en werd er beter van.
Wel moest er wat geschoven worden in de verantwoordelijkheden richting de eigen kinderen. Bernd en Léon (de Groot) werden ouder en dat werd lastiger voor de leiders. De vaders moesten ruilen van zoons om ze aan te sturen in de wedstrijd want er ging wel eens een middelvinger omhoog. Maar ook dat werd door Arnold opgepakt en de jongens er op aangesproken. En van hem werd veel aangenomen. Bekende kreten worden nu nog wel eens gebezigd door de oude garde.
“Stekkeren” bijvoorbeeld was een aanwijzing van Lobman en de leiders om het spel te vertragen, de bal rond te spelen en de wedstrijd te controleren tot het eindsignaal. Of de startkreet bij elke wedstrijd of na elke pauze van Cees die steevast “Kom aan mannen” riep, of ze nu 8 of 18 jaar oud waren. Voor de jongens een begrip en ervaring voor jaren. Cees was altijd correct en positief.
In die verschillende perioden werd er ook meegewerkt door Cees aan de diverse jeugdvoetbalkampen en in het bijzonder was hij de initiator van deelname aan buitenlandse toernooien. Voorbereiding was voor hem alles, dus waren er steevast gezellige avonden bij Cees thuis als hij de EuroSportring catalogus voor buitenland toernooien binnen had om dan uit te zoeken waar wij naar toe konden. Altijd een heel gepuzzel maar bij Cees onder het genot van een heerlijk fles rode wijn, natuurlijk een Italiaanse daar was hij gek op, lukte het altijd. Er werden lijntjes uitgezet naar de ouders van de kinderen, of het in een bepaalde periode zou schikken (meestal Paasweekeinde of Pinksterweekeinde) en of ze eventueel bij wilden dragen in de kosten. Door het hechte teamverband en de erkenning voor de inzet van de leiders en trainers, waren de antwoorden altijd positief en voldoende ouders bereid om zelf ook mee te gaan voor het vervoeren van kinderen en bagage.
De bindende factor daarin waren de leiders Cees en Ruud die iedereen enthousiast maakten met daaromheen de organiserende en wervende kwaliteiten van een aantal betrokken ouders. De beide leiders sliepen ook bij elkaar op de kamer, vaak was een enkele brul naar de jongens voldoende om ze rustig te krijgen. En terwijl Ruud nog uitgebreid met Cees lag te praten over de wedstrijden en voorbereiding, had deze zijn oordoppen al in en was al lang vertrokken voor Ruud er erg in had. Wat hebben we daar prachtige dingen met elkaar meegemaakt op al die toernooien – van een Paastoernooi in de sneeuw van Thonder (DK) tot een subtropisch toernooi in Straatsburg (F). Herinneringen gemaakt voor eeuwig voor zowel de kinderen, de leiders en trainers als de meereizende ouders.
Ook buiten de wekelijkse voetbalactiviteiten (trainen en wedstrijden spelen) was Cees sportief bezig en ondernemend. Zo was hij een enthousiaste wielrenner (volgens zijn idee niet fanatiek) en hield hij van een lekker afstandje wegtrappen. Zondagmorgen 3 uur lang op de pedalen en op een van die ritten ook Ruud de Groot mee. Hij wist overal de weg en vroeg Ruud ”gaat het nog een beetje?” waarop deze bevestigde het wel aan te kunnen. “Nou, dan pikken we even aan bij dat groepje” en na 10 min volle bak moest Ruud misselijk en uitgewoond opgeven. Dus in een rustiger tempo van de Maasvlakte terug naar huis waarna de sportman Cees bij terugkomst meedeelde “nou dan fiets ik nog even door naar Hekelingen naar mijn vader”.
Niet alleen de internationale toernooien werden goed voorbereid op papier door Cees, dat ging zo ook met zijn vakanties. De Oranje’s waren echte globetrotters, met en zonder de kinderen. Continentale trips naar andere werelddelen werden tot in de puntjes voorbereid en besproken “want als je er toch heen gaat, wil je wel alles gezien en niets gemist hebben”. Maar ook binnen Europa, richting het zo geliefde Italië waar het eten en de wijn de nodige afleiding bood en ook van de cultuur werd genoten. Toeval bestaat niet, maar op een van hun reizen ontmoetten ze daar ook de familie de Groot, ook in la Bella Italia op vakantie. Een gezellige en toevallige ontmoeting met als saillant detail: Cees liep daar, als rechtgeaard clubman, trots in zijn v.v. Rhoon polo rond.
Na zijn actieve periode als leider (maar ook trainer) bij de jeugd, is Cees nog jaren lid geweest van de Technische Commissie bij v.v. Rhoon om het technische beleid uit te stippelen en te bewaken. Maar na zijn verhuizing van Poortugaal naar de rust en ruimte van Zeeland is hij daar mee gestopt. Hij kwam af en toe nog wel eens kijken op de Omloop bij kleinzoon Mika (JO10) maar de afstand naar Schouwen-Duiveland is toch wel groot.
De club is hem voor zijn belangeloze inzet als vrijwilliger al deze jaren veel dank verschuldigd.
We wensen Christanne, zoon Bernd en schoondochter Rosanne, dochter Milou en schoonzoon Stephan en kleinkinderen in deze moeilijke tijden enorm veel sterkte. Jullie kunnen trots zijn op zo’n man, (schoon)vader en opa en wij zijn blij al die mooie voetbaljaren met hem te hebben mogen delen.
Rien Heijboer
Ruud de Groot
Wim Gé Warnaar
